Tim Knol

DIT IS HET CONCERT VAN 2020. VOOR HET CONCERT VAN 2023, KLIK HIER.

Let op: er zijn slechts 100 kaarten (alleen online) beschikbaar! Kom je met iemand uit hetzelfde huishouden, kies dan voor het 'duo ticket'! Op deze manier kunnen meer bezoekers van de voorstelling genieten

Sweet Melodies is het eerste voorproefje van Tim Knols vierde album, dat begin 2018 verschijnt bij Excelsior Recordings. Een liedjesplaat pur sang waarbij de spontaniteit van zijn garage/powerpop-groep The Miseries doorsijpelt. Knol nam ‘Cut The Wire’ op in een periode van anderhalf jaar met vaste kompaan en producer Anne Soldaat.

In de zeven jaar na zijn doorbraak in 2010 heeft Tim Knol de wind vaak van voren gekregen. Vroeg in zijn loopbaan werden veel jongensdromen werkelijkheid: spelen op grote podia, ontmoetingen met grote helden en het kunnen leven van zijn muziek. Zelfs zelfs in dat prille stadium zette Knol een vraagteken achter dat hele rock ’n’ roll-gebeuren: Not real love, only one night stands. Is that what you call Rock ’n’ Roll?

Ondanks deze waarschuwing heeft Knol het grillige pad van rock ’n’ roll drie albums lang bewandeld, doch niet zonder kleerscheuren. Door het oog van de storm des succes is er veel verloren gegaan. “Die gouden jaren met Duijf, dat was een hele andere wereld, een soort explosie. Pinkpop, Lowlands, ik stond overal. Het ging maar door. Er leek geen einde aan te komen. Toen het einde er opeens wél rigoureus was viel ik keihard neer, plat op mijn smoel. Zo voelde het tenminste, ik was toen 23. Vanaf dat moment moest ik het zelf doen. Alles leek tot dat moment vanzelf te gaan. Het was ook gewoon te makkelijk bij mijn eerste twee platen.”
 
Knol vindt nog steeds exact dezelfde dingen belangrijk als toen hij voor het eerst in de platenkast van zijn vader rommelde. Hij stond er ook tijdens de grote succesjaren nooit alleen voor: de hechte vriendschappen, diepgewortelde liefde en natuurlijk die sweet, sweet melodies zijn altijd in de buurt gebleven. Deze kernwaarden geven de 27-jarige songwriter de moed om die draad door te knippen en roerige periodes achter zich te laten. 

In vele opzichten is ’Cut The Wire’ is een fraaie liedjesplaat, precies zoals we dat van Tim Knol gewend zijn. Elk van deze dertien songs is een mooi miniatuurtje an sich, met eigen vorm, ontstaansgeschiedenis en betekenis. Zonder druk van buitenaf kon Knol uitgebreid de tijd nemen om de plaat stapsgewijs uit te vogelen. “Ik heb ‘Cut The Wire zelf opgenomen in mijn eigen studiootje. Ik wilde dit keer de tijd nemen, en niet het gevoel hebben van ‘tijd is geld’. Het is een heerlijke vrijheid. Maar dat kan ook gevaarlijk zijn.”
 
Ondanks die rust en vrijheid ontstond een groot deel van de plaat op een specifieke plek in een korte periode: in een huisje in het provinciedorpje Egmond aan Zee, dat Knol van de eigenares, een concertbezoekster, een anderhalve week mocht lenen. “Toen heb ik de liedjes met Anne Soldaat mee de studio in genomen. Ik heb ook wat schrijfdagen gehad met Tangerine. Ik vind het leuk om te schrijven, maar bij het afmaken vind ik het fijn om met anderen te werken. Douwe Bob heeft ook twee dagen bij mij in de studio gezeten.”

Knols persoonlijke vingerafdruk is op de liedjes nu veel “bewuster” aanwezig dan voorheen. In 2014 maakte hij een plaat met garagepop-kliek The Miseries, wat niet alleen “veel lol”opleverde; er ging ook een lampje branden bij Knol. Door het ongedwongen spelplezier en de onderlinge camaraderie met zijn bandmaatjes verdwenen bij hem veel creatieve remmingen. Hij vond met The Miseries eindelijk een acceptabel antwoord op die prangende vraag van zijn eerste hit Sam: Rock ’n’ roll betekent het omarmen van persoonlijke vrijheid, zonder belemmering van angst of vertwijfeling.

Hoewel de punk-energie van The Miseries op ‘Cut The Wire’ niet acuut waarneembaar is, ging Knol wel met een soortgelijke niets-is-fout spontaniteit te werk. Zo leerde hij zichzelf heerlijk amateuristisch pedal steel spelen. Bepaalde arrangementen gaf Knol met inventief knutselwerk een speels en eigenwijs karakter. “Lekker puzzelen met synthesizer of orgels, die partijtjes kon ik nu allemaal zelf inspelen omdat ik de tijd had.” Liedjes als het zonovergoten A Kid’s Heart voeden die gevoelens van verwondering en euforie. Anderzijds vormen de gouden melodieën van Knols hand een spannend contrast met vinnige levensobservaties, zoals op Echoes Of Laughter en Sweet Melodies. Op de laatstgenoemde, tevens de eerste single van ‘Cut The Wire’, zingt hij verlangend over “sunshine and hurricanes” en “soul remedy staring at aeroplanes”. 
 
De levenslessen zijn er nu in overvloed bij Knol, vanuit zichzelf, maar ook vanuit gelijkgestemden uit alle uithoeken van de wereld. “Iemand als Kevn Kinney is mijn voorbeeld en de manier waarop hij zijn carrière invult. Hij  is een troubadour. Net als Townes Van Zandt kan hij een verhaal vertellen met drie akkoorden waarvan je stijl achterover slaat. Hoe hij denkt over de muziekindustrie vormt mij ook. ‘Drivin N Crying’ komt uit de jaren tachtig, dat had The Black Crowes kunnen zijn. Door een paar mislukte deals is dat niet gebeurd. Daar kun je eeuwig van balen, of je kunt heel blij zijn met wat je hebt gecreëerd en je eigen visie blijven volgen. En doen waar je je goed bij voelt.”
 
Tim Knol weet het: hij heeft zijn plek in de zon gehad. Hij tuurt nu de vlakte in met opgeheven hoofd. Zijn visie is haarscherp. Die sweet melodies van hem blijven immer uit de aarde schieten.